بسیاری از افرادی که از بی‌اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی و دیگر اختلالات مربوط به غذا خوردن رنج می‌برند، در دوره شیوع کووید-۱۹ و لزوم قرنطینه، به استرس ناشی از ماندن در خانه دچار شده‌اند.
بررسی جدیدی که در این مورد انجام شده است، نشان می‌دهد که بسیاری از افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی، در چند ماه نخست شیوع کووید-۱۹، غذا خوردن خود را محدود کرده‌اند. از سوی دیگر، افرادی که به پرخوری عصبی مبتلا هستند، بیشتر به خوردن غذا می‌پردازند. همچنین شرکت‌کنندگان این بررسی، در مورد افزایش اضطراب و تاثیر کووید-۱۹ بر سلامت روحی خود اظهار نگرانی کردند.
بیش از یک سوم ۱۰۲۱ شرکت‌کننده این بررسی گفتند که اختلالات غذا خوردن آنها بدتر شده است. شرکت‌کنندگان، علت این تغییرات را به مواردی از قبیل کمبود ساختار مناسب و یک محیط محرک، عدم حمایت اجتماعی و عدم توانایی در به دست آوردن غذاهای متناسب با برنامه غذایی خود عنوان کردند.
“کلیر مایسکو”(Claire Mysko)، مدیرعامل “موسسه ملی اختلالات خوردن”(NEDA) در آمریکا گفت: اگرچه هیچ‌کس مطمئن نیست که چه عاملی موجب اختلالات خوردن می‌شود اما یک اتفاق نظر در حال گسترش نشان می‌دهد که این اختلالات، در نتیجه طیف وسیعی از عوامل زیستی، روان‌شناختی و اجتماعی- فرهنگی به وجود می‌آیند.
مایسکو خاطرنشان کرد بسیاری از افرادی که با این اختلالات دست و پنجه نرم می‌کنند، از یک بیماری همزمان مانند اضطراب یا افسردگی رنج می‌برند.
“سینتیا بولیک”(Cynthia Bulik)، پژوهشگر “دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل”(UNC) و از نویسندگان این پژوهش گفت: اضطراب و افسردگی افرادی بسیاری، تحت تاثیر شیوع کووید- ۱۹ رو به افزایش است و خصوصا به کسانی آسیب می‌رساند که به اختلال در غذا خوردن دچار هستند زیرا این شرایط، بیماری آنها را تشدید می‌کند.
انزوای اجتماعی، یکی از محرک‌های اصلی است. “الن فیتزسیمونز کرفت”(Ellen Fitzsimmons-Craft)، استادیار روان‌پزشکی “دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن”(WUSM) گفت: اختلالات خوردن، موضوعی فردی هستند که معمولا به صورت بخشی از حریم شخصی حفظ می‌شوند.
وی افزود: این اختلالات در انزوا رخ می‌دهند؛ در نتیجه عجیب نیست که افزایش رفتارهای ناهنجار و عود کردن آنها را در میان افرادی شاهد باشیم که پیش از شرایط قرنطینه و انزوا عملکرد خوبی داشته‌اند.
بسیاری از افراد برای پر کردن جای خالی ناشی از فاصله‌گذاری فیزیکی، ساعت‌ها آنلاین هستند و این می‌تواند موضوع پیچیده‌ای برای افراد مبتلا به اختلالات خوردن باشد. پیام‌هایی که در رسانه‌های اجتماعی در مورد خلاقیت، استفاده کارآمد از زمان در قرنطینه و پیشگیری از افزایش وزن منتشر می‌شوند، صحبت‌های منفی را افزایش می‌دهند.
پژوهشی که در ماه جولای انجام شد، خطرات و پیشنهاداتی را برای افراد مبتلا به اختلالات خوردن مورد بررسی قرار داد. “ماریتا کوپر”(Marita Cooper)، سرپرست این پژوهش و همکارانش در دانشکده پزشکی “دانشگاه جان هاپکینز”(Johns Hopkins University)، این پژوهش را انجام دادند. کوپر گفت: مشکلات مربوط به غذا، با همه‌گیری کووید- ۱۹ نیز در ارتباط هستند که نقشی مهم را در این میان بر عهده دارد.
“سارا آدلر”(Sarah Adler)، روانشناس ‘دانشگاه استنفورد”(Stanford University) گفت: کمبود غذا می‌تواند به بروز اضطراب منجر شود اما این اضطراب و استرس به خصوص که با تصمیم‌گیری در مورد غذا مرتبط هستند، می‌توانند میزان اضطراب را در افراد مبتلا به اختلالات خوردن افزایش دهند.
غذا یکی از بخش‌های مربوط به اختلال خوردن است. موضوع مهم دیگر در این زمینه، ورزش است. بولیک افزود: کسانی که اختلال آنها ورزش اجباری را شامل می‌شود، یا از این که نمی‌توانند به باشگاه بروند، مضطرب هستند و یا در خانه بیش از اندازه ورزش می‌کنند زیرا مانعی برایشان وجود ندارد. حتی ممکن است که برخی افراد، هر دو مشکل را تجربه کنند.
چالش‌های درمان
همه‌گیری کووید- ۱۹، محدودیت‌هایی را برای تجهیزات الکترونیکی ارزیابی درمان ایجاد کرده است. ۴۷ درصد از شرکت‌کنندگان گفتند که “تله‌هلث”(telehealth) یا همان پیگیری و مراقبت از سلامت به صورت آنلاین، روند درمان را قطع نمی‌کند. ۴۵ درصد شرکت‌کنندگان نیز گفتند که اصلا درمان دریافت نمی‌کنند.
بولیک گفت: درمان رو در رو، تا اندازه زیادی متوقف شده اما پشتیبانی و پاسخگویی به شیوه آنلاین ادامه یافته‌اند. انجام دادن برخی کارها به صورت آنلاین، دشوار است. برای مثال، وزن کردن شخص مورد نظر برای اطمینان از کاهش یا افزایش وزن مطابق برنامه، به صورت آنلاین دشوار خواهد بود. من فکر می‌کنم حذف تعامل رو در رو، بخش مورد توجهی از مسئولیت را از بین می‌برد.
یکی از جنبه‌های مثبت موضوع این است که ارائه‌دهندگان در حال حاضر می‌توانند بینش‌های بیشتری در مورد آنچه در اینترنت کارکرد دارد و آنچه کارکرد ندارد، به دست بیاورند. بولیک ادامه داد: پزشکان نمی‌توانند فرض کنند که درمان مجازی، شبیه به درمان در مطب است. آنها باید آزمایش‌های بسیاری انجام دهند تا مطمئن شوند که بیماران، فضای ایمن و خصوصی دارند و تلاش کنند تا عملکرد خود را تا حد امکان به جلسات رو در رو نزدیک کنند.
“راث استریگل ویسمن”(Ruth Striegel Weissman)، استاد روانشناسی “دانشگاه وسلین” (Wesleyan University) آمریکا گفت: من باور دارم که رساندن درمان، تغییراتی را در دوره شیوع کووید- ۱۹ پدید خواهد آورد. ما تله‌هلث را بیشتر خواهیم دید و من مطمئن هستم که درمانگران در استفاده از آن مهارت بیشتری کسب خواهند کرد. آنچه درباره شرایط کنونی، غیرمعمول به نظر می‌رسد، این است که تغییرات به سرعت صورت می‌گیرند و خود درمانگران در مرحله انتقال و استرس قرار دارند.
یک نقطه روشن که در این میان دیده می‌شود، این است که اگرچه بسیاری از شرکت‌کنندگان به جنبه‌های منفی قرنطینه پرداختند اما برخی از آنها نیز به اثرات مثبت از جمله ارتباطات بهتر خانوادگی، زمان بیشتر برای مراقبت از خود و افزایش انگیزه برای بازیابی خود اشاره کردند.
ویسمن گفت: من شگفت‌زده شدم از این که برخی افراد، بهبودهایی را هم گزارش می‌دهند. شاید بحرانی مانند کووید- ۱۹ بتواند به بازیابی برخی از الگوهای رفتاری کمک کند و فرصت تغییرلت مثبت یا رشد فردی را برای برخی از افراد فراهم آورد.
این پژوهش، در “International Journal of Eating Disorders” به چاپ رسید.
منبع خبرگزاری ایسنا